ΤΗ Ι' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Κοδράτου τού εν Κορίνθω, καί τών σύν αυτώ.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα ψάλλομεν Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος α'

Πανεύφημοι Μάρτυρες

Κοδράτε πανάριστε ζωής, θείας εφιέμενος, ζωής φθαρτής κατεφρόνησας, τής τών ρεόντων γάρ, προτιμήσας ύλης, τήν άϋλον ύπαρξιν, τήν άληκτον εκτήσω απόλαυσιν, διά θανάτου γάρ, πρός αθάνατον μετέβης τρυφήν, καί πρός δόξαν τήν μή διαπίπτουσαν.

Κοδράτε θεόληπτε οδόν, Μαρτυρίου έδραμες, ανεπιστρόφω φρονήματι τά διαβήματα, επλατύνθη γάρ σου, τής ψυχής καί ίχνη σου, ουδόλως τής ανδρείας ησθένησαν, έν οίς γενόμενος οδηγός τών συναθλούντων σοι, πρός τήν άνω Μητρόπολιν έφθασας.

Κοδράτε καλλίνικε στρατόν, εις Θεού παράταξιν, νεανικώς αριθμούμενον, συνεπαγόμενος, τών σών συμμαρτύρων, στρατηγός ως άριστος, κατά τών αντιθέων ηρίστευσας, καί νίκης τρόπαια, ειληφώς εν μυριάσι Χριστώ, στεφηφόρος σύν αυτοίς παρέστηκας.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Χαίρε ξένον άκουσμα Αγνή, χαίρε ξύλον άγιον, τού Παραδείσου Θεόφυτον, χαίρε εξάλειψις, πονηρών δαιμόνων, χαίρε ξίφος δίστομον, εχθρού τήν κεφαλήν αποτέμνουσα, τώ ξένω τόκω σου, Παναγία υπεράμωμε, ξενωθέντας ημάς ανακάλεσαι.

Η Σταυροθεοτοκίον

Σφαγήν σου τήν άδικoν Χριστέ, η Παρθένος βλέπουσα, οδυρομένη εβόα σοι, Τέκνον γλυκύτατον, πώς αδίκως πάσχεις; πώς τώ ξύλω κρέμασαι, ο πάσαν γήν κρεμάσας τοίς ύδασι; Μή λίπης μόνην με, Ευεργέτα πολυέλεε, τήν Μητέρα καί δούλην σου δέομαι.

Εις τόν Στίχον, τό Ιδιόμελον τής ημέρας, καί τό Μαρτυρικόν.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Η Σταυροθεοτοκίον

Τό, Θεοτόκε Παρθένε

Καί τά λοιπά, ως σύνηθες, καί Απόλυσις.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Η συνήθης Στιχολογία, τά Καθίσματα κατά τήν τάξιν, καί οι Κανόνες τών Αγίων, καί τού Τριωδίου κατά τήν τάξιν.

Ο Κανών τών Αγίων

Ποίημα Ιωσήφ

Ωδή α'  Ήχος δ'

Ο Ειρμός

«Τριστάτας κραταιο ύς, ο τεχθείς εκ Παρθένου, απαθείας εν βυθώ, ψυχής τό τριμερές, καταπόντισον δέομαι, όπως σοι ως εν τυμπάνω, τή νεκρώσει τού σώματος, επινίκιον, άσω μελώδημα».

Μαρτύρων Ιερών, ιερώς αθλησάντων, Ιερά καί θαυμαστή, επέστη εορτή, φωταυγεία τού Πνεύματος, άπαντας φωταγωγούσα, συνελθόντες φιλέορτoι, κατά χρέος αυτούς μακαρίσωμεν.

Ως ήλιος φαιδρός, αρετών δαδουχία, ανατέταλκας ημίν, Κοδράτε αθλητά, φεγγοβόλοις σου λάμψεσι, σκότος τής πολυθεϊας, εκδιώκων μακάριε, καί φωτίζων πιστών τά συστήματα.

Τήν πέτραν τής ζωής, Ιησούν τόν Σωτήρα, καταγγέλλοντες Θεόν, ηθλήσατε στερρώς, καί πηγήν αγιάσματος, πέτραν υποδεξαμένην, τών αιμάτων τά ρεύματα, φωταυγή απειργάσασθε Μάρτυρες.

Θεοτοκίον

Ιλύος εκ παθών, λογισμών τρικυμίας, εκ βελών τού πονηρού, εκ πάσης προσβολής, εναντίας διάσωσον, άχραντε Θεοκυήτορ, τάς ψυχάς τών υμνούντων σου, τόν ανέκφραστον τόκον Πανάμωμε.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Ότι στείρα έτεκεν, η εξ εθνών Εκκλησία, καί η πολλή εν τέκνοις ησθένησε Συναγωγή, τώ θαυμαστώ Θεώ ημών βοήσωμεν, Άγιος εί Κύριε».

Οι στερροί αδάμαντες, τυμπανιζόμενοι ξίφει, καί αλγεινών ιδέαις, προσομιλούντες καρτρώς, τώ θαυμαστώ Θεώ ημών εκραυγαζον, Άγιος εί Κύριε.

Τή σοφία Κοδράτος, τή θεοδότω κατήργει, Eλληνικής σοφίας ερεσχελίας εναθλών, καί τοίς οικείοις αίμασιν, εν Πνεύματι θείω καλλυνόμενος.

Σύν Κοδράτω Άνεκτον, καί σύν τώ Παύλω Κρήσκεντα, Κυπριανόν τόν θείον, καί Διονύσιον ομού, ευσεβοφρόνως μέλψωμεν, τοίς άσμασι, πίστει εναθλήσαντας.

Θεοτοκίον

Νούς ουδέ ουράνιος, τήν υπέρ νούν σου λοχείαν, διερμηνεύσαι Κόρη δύναται, Νού γάρ τού πρώτου εν γαστρί, Λόγον Αγνή συνέλαβες, τόν τά πάντα λόγω συστησάμενον.

Κάθισμα  Ήχος δ'

Ο υψωθείς εν τώ Σταυρώ

Τή καρτερία τών δεινών θανατώσας, τόν υπερήφανον εχθρον Αθλοφόρε, τόν διά ξίφους θάνατον υπέμεινας, άμα τοίς συνάθλοις σου, τοίς πανσόφοις Κοδράτε, όθεν εορτάζομεν, τήν σεπτήν υμών μνήμην, αναβοώντες, Μνήσθητε ημών, πρός τόν Δεσπότην, αήττητοι Μάρτυρες.

Θεοτοκίον

Ου σιωπήσομεν ποτέ Θεοτόκε, τάς δυναστείας σου λαλείν οι ανάξιοι, ει μή γάρ σύ προϊστασο πρεσβεύουσα, τίς ημάς ερρύσατο εκ τοσούτων κινδύνων; τίς δέ διεφύλαξεν, έως νύν ελευθέρους; Ουκ αποστώμεν Δέσποινα εκ σού, σούς γάρ δούλους σώζεις αεί, εκ παντοίων δεινών.

Η Σταυροθεοτοκίον

Tόν εξ ανάρχου τού Πατρός γεννηθέντα, η επ' εσχάτων σε σαρκί τετοκυία, επί Σταυρού κρεμάμενον ορώσα Χριστέ, Οίμοι ποθεινότατε Ιησού! ανεβόα, πώς ο δοξαζόμενος, ως Θεός υπ' Αγγέλων, υπό ανόμων νύν βροτών Υιέ, θέλων σταυρούσαι; Υμνώ σε μακρόθυμε.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Ο καθήμενος εν δόξη, επί θρόνου θεότητος, εν νεφέλη κούφη, ήλθεν Ιησούς ο υπέρθεος, τή ακηράτω παλάμη καί διέσωσε, τούς κραυγάζοντας, Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου».

Τής σοφίας σου τώ λόγω, τούς ασόφους κατήσχυνας, καί τή παραινέσει, τών θεοπειθών διδαγμάτων σου Μάρτυς Κοδράτε ζωγρήσας θείον, Άνεκτον, τώ Δεσπότη σου, καρτερικόν φέρεις Μάρτυρα.

Εκ σπαργάνων ω κειωθης, τώ τά πάντα ποιήσαντι, εκ παιδός τελείου, φρόνημα ανδρός επιδέδειξαι, καί τήν σοφίαν ποθήσας, όλος γέγονας, καθαρώτατον, Μάρτυς Χριστού ενδιαίτημα.

Η εξάφωτος λυχνία, τών Μαρτύρων σου Κύριε, μυστικώ ελαίω, επαρδευομένη εμείωσε, πολυθεϊας τήν νύκτα καί κατηύγασε, τούς κραυγάζοντας, Δόξα Χριστέ τή δυνάμει σου.

Θεοτοκίον

Η αγία Θεοτόκος, ήν οικήσαι ηυδόκησεν ως ευώδη οίκον, Λόγος τού Πατρός Ομοούσιος, ου κατεφλέχθη τήν μήτραν, ουκ ωδίνησε, καί γάρ τέτοκεν, Εμμανουήλ τόν Θεάνθρωπον.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Τόν φωτισμόν σου Κύριε, κατάπεμψον ημίν, καί τής αχλύος ημάς τών πταισμάτων λύσον αγαθέ, τήν σήν ειρήνην ουρανόθεν δωρούμενος».

Τώ φωτισμώ τής γνώσεως, αγνοίας τήν αχλύν, αποδιώκων Κυρίω προσάγεις, δήμον Αθλητών σοφέ Κοδράτε, σύν αυτοίς στεφανούμενος.

Ασκητικώς τό πρότερον, νικήσας τών παθών, επαναστάσεις τό δεύτερον, είλες κράτος δυσσεβών, Κοδράτε Μάρτυς, εναθλήσας στερρότατα.

Αναστομούται άνικμος, η πέτρα προχοαίς, σεπτών αιμάτων καί ρείθρον διαυγές, δίδωσι, πιστούς καθαγιάζον, θεϊκαίς επινεύσεσι.

Θεοτοκίον

Ο πλαστουργήσας άχραντε, τήν Εύαν εκ πλευράς, σού εκ νηδύος Αγνή πλαστουργείται, σώσαι τόν Αδάμ δι' ευσπλαγχνίαν, βουληθείς ως φιλάνθρωπος.

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Εβόησε, προτυπών τήν ταφήν τήν τριήμερον, ο Προφήτης, Ιωνάς εν τώ κήτει δεόμενος, Εκ φθοράς με ρύσαι, Ιησού Βασιλεύ τών Δυνάμεων».

Εξάριθμος, Αθλοφόρων χορός ημίν έλαμψεν, ως αστέρων, Εκκλησίας σεπτώ στερεώματι, τούς πιστούς φωτίζων, καί τής πλάνης σκεδάζων σκοτόμαιναν.

Τό πέλαγος, τών βασάνων διήλθετε Μάρτυρες, ακυμάντως, καί τής άνω γαλήνης ετύχετε, τών πιστών λιμένες, γεγονότες καί πρέσβεις θερμότατοι.

Αινέσωμεν, σύν Ανέκτω Κοδρά τον τόν ένδοξον, καί σύν Παύλω, Κυπριανόν Διονύσιον Κρήσκεντα, τής Χριστού αμπέλου, τά καλά καί κατάκαρπα κλήματα.

Θεοτοκίον

Ουράνωσας, γεωθείσαν τήν φύσιν Πανάμωμε, τών ανθρώπων, καί φθαρείσαν αυτήν εθεούργησας, διά τούτο πάντες, ασιγήτοις φωναίς σέ δοξάζομεν.

Τό Μαρτυρικόν τού ήχου.

Συναξάριον

Τή Ι' τού αυτού μηνός, μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Κοδράτου τού εν Κορίνθω, καί τών σύν αυτώ, Ανέκτου, Παύλου, Διονυσίου, Κυπριανού καί Κρήσκεντος.

Στίχοι

·        Τών δυσσεβών τήν πίστιν ύβρεσι πλύνας

·        Τμηθείς Κοδράτε σών αφ' αιμάτων πλύνη.

·        Γνωστοίς Άνεκτον σύν δυσί κτείνει ξίφος,

·        Οίς ουκ ανεκτόν μή θανείν Θεού χάριν.

·        Ορών καταθνήσκοντα Κρήσκεντα ξίφει,

·        Σπεύδει σύν αυτώ Κυπριανός τεθνάναι.

·        Αμφί δεκάτη Κοδράτον ξίφος εγκατέπεφνε.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τής Οσίας Μητρός ημών Αναστασίας τής Πατρικίας.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Μαρκιανός ξύλοις θλασθείς τελειούται.

Στίχοι

·        Eθαύμασαν βροτοί σε θλασθέντα ξύλοις,

·        Αμήν λέγω σοι, Μαρκιανέ, καί νόες.

Ταίς τών Αγίων σου πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Λμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Ο διασώσας εν πυρί, τούς Αβραμιαίους σου Παίδας, καί τούς Χαλδαίους ανελών, οίς αδίκως δικαίους ενήδρευσαν, υπερύμνητε Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί».

Eντώ πυρί τών αικισμών, άνωθεν δεχόμενοι δρόσον, υπομονής σύν τοίς Παισίν, οι γενναίοι εκραύγαζον Μάρτυρες, Υπερύμνητε, Κύριε, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Τή επομβρία τού σεπτού, αίματος υμών Αθλοφόροι, πέτρα η άνικμος τό πρίν, ανεστόμωται ρείθρα προχέουσα, ιαμάτων, τοίς μέλπουσιν, ο Θεός ο τών Πατέρων ευλογητός εί.

Ως μυροθήκη νοητή, μύρα ιαμάτων Κοδράτε, η τών λειψάνων σου σορός, αναβλύζει παθών απελαύνουσα, τό δυσώδες καί φλέγουσα, τών δαιμόνων παρατάξεις θεία προνοία.

Θεοτοκίον

Ευλογημένος ο καρπός, τής ευλογημένης γαστρός σου, όν ευλογούσιν ουρανών αι Δυνάμεις, βροτών τε συστήματα, ο ημάς λυτρωσάμενος, τής κατάρας τής αρχαίας ευλογητός εί.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Λυτρωτά τού παντός Παντοδύνα με, τούς εν μέσω φλογός ευσεβήσαντας, συγκαταβάς εδρόσισας, καί εδίδαξας μέλπειν, Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον».

Λαμπρυνθείς ταίς τών άθλων λαμπρότησι, στεφηφόρος Κυρίω παρίστασαι, σύν τοίς συνάθλοις ένδοξε, αναμέλπων Κοδράτε, Πάντα τά έργα ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον.

Αρετών τώ φωτί καλλυνόμενος, επί τέλει Μαρτύρων λαμπρότητα, κατεκληρώσω πάνσοφε, αναμέλπων Κοδράτε, Πάντα τά έργα, ευλογείτε υμνείτε τόν Κύριον.

Προτειχίσματα Κόρινθος κέκτηται, τών Αγίων τε τίμια λείψανα, καί ιατρείον άμισθον, τόν ναόν, ένθα πίστει, πάς ο προστρέχων, αλγεινών καί παθών απαλλάττεται.

Θεοτοκίον

Λυτρωθέντες αράς τής Προμήτορος, διά σού τής Αγνής Θεομήτορος, ευλογημένη Δέσποινα, ευλογούμέν σε πίστει, καί μελωδούμεν, Ευλογείτε τά έργα τόν Kύριον.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Εύα μέν τώ τής παρακοής νοσήματι, τήν κατάραν εισωκίσατο, σύ δέ Παρθένε Θεοτόκε, τώ τής κυοφορίας βλαστήματι, τώ κόσμω τήν ευλογίαν εξήνθησας, όθεν σε πάντες μεγαλύνομεν».

Ιχώρες ημίν μαρτυρικοί εκπέμπουσιν, ευωδίαν πλήρη χάριτος, αίματα τούτων ιαμάτων, προχέουσι κρουνούς θείω Πνεύματι, καί πάθη τών ψυχών θεραπεύουσιν, ούς επαξίως μακαρίσωμεν.

Ωραίος στιγμάτων καλλοναίς γενόμενος, τοίς Αγγέλοις έξωμοίωσαι, αίματι δέ τώ εκχυθέντι, Κοδράτε επιβάς ως εν άρματι, ανέπτης πρός τά άνω βασίλεια, γέρα τών πόνων κομισόμενος.

Σταλάζων τόν θείον γλυκασμόν εκ στόματος, Αθλοφόρων δήμον έπεισας, Μάρτυς Κοδράτε, συναθλείν σοι τόν, Άνεκτον καί Παύλον καί Κρήσκεντα, Κυπριανόν τε καί σοφόν Διονύσιον, οίς συγχορεύεις αξιάγαστε.

Ημέραν εόρτιον υμών τήν άθλησιν, Αθλοφόροι πάντες άγομεν, ταύτη γάρ στέφος αφθαρσίας, αράμενοι υιοί χρηματίζετε, φωτός τε καί ημέρας χορεύοντες, περί τόν θρόνον τού Παντάνακτος.

Θεοτοκίον

Φανείσα τού πάντων Ποιητού λοχεύτρια, υπέρ πάντα νούν πανάμωμε, τών ουρανών υψηλοτέρα εδείχθης καί τών όλων δεσπόζουσα Θεοτόκε πανύμνητε, όθεν Παρθένε σε πάντες μεγαλύνομεν.

Τό Φωταγωγικόν, τό Ιδιόμελον τής ημέρας σύν τώ Μαρτυρικώ,

Καί Θεοτοκίον, ή Σταυροθεοτοκίον. Αι μετάνοιαι, η α' Ώρα, ως σύνηθες καί Απόλυσις